Het allereerste touw raakt je schouders nog net niet. De energie zindert in deze donkerrode tempel vol kaarsjes, tussen verlangen en toelaten. Ze zegt niets. Haar stilte dwingt tot luisteren. Controle is iets wat je lichaam al die tijd heeft vastgehouden. Maar met haar is je geest vrij.
Dan raakt het touw je huid. Stevig, eerlijk. Het snijdt niet, het draagt je.
Ze gebiedt je diep te ademen. Het touw kraakt. Je ademt uit, en ontspant. Als een priesteres in een heilig ritueel danst ze je in het ritme van kracht en tegenkracht, tot je langzaam in trance raakt.
Haar web groeit, symmetrisch, doelgericht. Soms een omhelzing, dan weer scherp, als herinnering dat echte vrijheid niet via comfort ontstaat.
Verzet is zinloos. De touwen spannen strak om je heen, elke ademhaling korter. Alsof haar goddelijke verschijning volledig in latex nog niet voldoende adembenemend was.
Plotseling is er pijn. Je instinct wil weg, maar je blijft. Want aan je grenzen wacht een groot geschenk.
De pijn transformeert. Weerstand wordt warmte. Spanning wordt focus. Je verlangt om te ontsnappen.
En dan ineens, laat je los. Je stopt met vechten. Je adem, je spieren, je geest, alles geeft zich over aan iets dat sterker is dan jij. En precies in die overgave begint vrijheid.
De paradox slaat in als de slag van haar flogger: het is deze beperking waarin bevrijding besloten ligt.
Je weet dat dit niet hier ophoudt. De patronen op je huid zullen verdwijnen, maar de vrede van binnen blijft. Wanneer je buiten weer de drang voelt om te controleren, je vele verantwoordelijkheden te dragen, vast te grijpen, zal je lichaam zich deze sessie herinneren.
Ze maakt de knopen los, één voor één. De touwen glijden langs je huid als een tedere uitademing. Wat overblijft, is licht.
Neem contact op voor een eerste kennismakingsgesprek, via het telefoonnummer.
en
es
de
